بسم الله الرحمن الرحیم
و بذکر مولانا صاحب الامر و العصر عج

چندی پیش نامه ای برای استاد علامه مصباح یزدی فرستادم. این پاسخ (هر چند مطمئن نیستم که از شخص ایشان باشد) برایم آمده:

برادر عزیز
سلام علیکم و رحمة الله
توصیه ما این است که کارهایی را که می‌دانید مطلوب خداست و باید انجام داد یادداشت کنید و بر اساس آنها برنامه روزانه‌ای تنظیم نمایید، به گونه‌ای که شکی در صحت آن‌ نداشته باشید و تصمیم بگیرید که این برنامه را دقیقاً اجرا کنید و در مرحله دوم مواردی را که در باره آن‌ها شک دارید با بهترین اشخاصی که می‌شناسید در میان بگذارید و هر کدام از آنها را که مطمئن شدید به لیست معلوماتتان اضافه کنید. ما بر اساس روایات فراوانی که از اهل‌بیت(ع) رسیده، مطمئن هستیم که اگر کسی به آنچه می‌داند عمل کند، خدا او را به چیزهایی که نمی‌داند آگاه می‌سازد. « مَنْ عَمِلَ بِمَا یَعْلَمُ وَرَّثَهُ اللَّهُ عِلْمَ مَا لَمْ یَعْلَمْ »( بحارالأنوار، ج 40، ص 128، باب 93.)
در پایان تأکید می‌کنیم دعا و توسل و معاشرت با صالحان و پرهیز از اهل گناه و مطالعه کتاب‌های مفید را فراموش نکنید.
از خداوند تعالی توفیق شما را در شناخت اسلام و عمل به وظایف خواستاریم.

------------------------------------------------------------------------------------------

طبق عهدم تا به اینجا 2 کتاب خوانده ام:

آخرین کتاب از سری کتابهای "یادگاران" راجع به حضرت امام خمینی(ره)

از سری کتابهای "دیدار با ابرار"، راجع به حضرت آیه الله شاه آبادی

الآن هم دارم "مطلع مهر" دکتر بانکی را می خوانم.

اللهم عج لولیک الفرج

التماس دعا
یا علی

بسم الله الرحمن الرحیم
و بذکر مولانا صاحب الامر و الزمان (عج)

درد دل یا دل درد: ما و ضعفمان در صراط
(شاید در مفهوم «شما خودتان را درست کنید، کشورتان درست خواهد شد.»)

این یک متن اولیه است، پر نقص و پر غلط، و ان شاء الله باید اصلاح و تکمیل شود؛
لذا دعاگوی شما برای لطفتان در نقد کردن آن خواهم بود.

چه می شود که آنها در راه کج خود اینچنین استوارند و ما در راه راست خود اینچنین ضعیف؟
چرا تلاش آنها برای اهدافی چنین پست آنگونه است و تلاش من و امثال بنده، که ادعا داریم حداقل به دنبال حق هستیم، برای اهدافی چنان عالی؟!
بخشی به خود راه باز میگردد. آنها برای خودشان و برای رسیدن به هدف خودشان راه می سازند، و خُب در این جهت از هر ابزاری که به درد راهشان بخورد استفاده می کنند. ولذا این است که آنها تا این حد به ابزار علاقه مندند و تا این حد ابزار دارند.
اما ما چه؟ مساله این است که ما صراطی داریم که قرار نیست ما آن را برای خودمان، و برای اهداف خودمان  بسازیمش؛ بلکه خود را برای آن و برای اهداف آن باید بسازیم. و هر چه که استفاده می کنیم برای به انجام رساندن این امر، ابزار نیست، که عقیده مان است. ما از ابزاری خارج از عقیده مان فایده ای نمی توانیم ببریم. در واقع هر چه که ما در راه برای رسیدن به هدف استفاه می کنیم جزئی از اعتقادمان است. حتی اینکه می گوییم تظاهر در جاهایی هم خوب است و لازم، این هم جزو اعتقاداتمان است و منشاء از اعتقادتمان میگیرد. لذا اینکه گاهی بعضی امور را تنها با این استدلال که این کاری نمادین است، درست نیست، چرا که تا ندانیم این کار نمادین و تظاهر برای چیست و منشائش چیست نمی فهمیمش و نتیجه ماندن در نمادها و ظاهرها می شود. ما هرچه میکنیم اعتقادمان است، نتیجه اش می شود سیاست ما دیانت ماست و دیانت ما سیاست ماست.
اما چرا ما در این صراط ضعیفیم؟! می پرسم چرا نباشیم؟!وقتی قرار است هر چه از آن در این صراط، بهره میبریم این اعتقادات سست و پر عیب باشد؛ وقتی قرار است با این معرفتِ بی معرفت در این صراط قدم بگذاریم؛ وقتی قرار است با این خلوصِ ناخالص پیش برویم، خُب پرواضح است که پیش‌رفتی در کار نخواهد بود. حالا بهتر می فهمم آن جمله حضرت امام خمینی رحمه الله علیه را که فرمود " شما خودتان را درست کنید، کشورتان درست خواهد شد."
ما برای این خود سازی نیاز به همان دو بال علم و ایمان داریم.
در حدیث است که معصوم علیه السلام می فرمایند:" علم زیبایی عقل است و ایمان زیبایی روح."
باید بخوانیم و بیاموزیم، تا علم یابیم؛ و خود را خالص کنیم تا ایمان یابیم. و این هر دو برای آن است که رشد کنیم و تربیت شویم.
لذا نباید اندیشید که هیأت و مناجات و مراسمات مذهبی تنها ابزاری برای تبلیغ است، بلکه اینها خود، قسمتی از راهند، و البته در این فضای جهاد اکبر، بخش مهمی از راهند، و باید مورد توجه بیشتری قرار بگیرند.

التماس دعا
یا علی