بسم الله الرحمن الرحیم
و بذکر مولانا صاحب الامر و العصر عج

شور و شعور دینی و سیاسی

"اشک در چشمان؛ یک روز نگذره مگر این که اون روز حداقل دو قطره اشک برای امام حسین علیه السلام، نه این بلوتوثها و موبایل ها و نوارها، مسخره کردن بس که این مداحیهارو پخش می کنه، همین ها داره بچه های ما رو قصی القلب میکنه، نه 5 دقیقه مداحی گوش کنی برای این که گریه کنی. اشک در چشمان! نماز عشاته، دیگه فرصت تمومه، داری میری خونه، هر طوری شده سجده آخرش یک قطره اشک، اشک برای انسان طراوت میاره، اشک باعث میشود انسان به خدا نزدیک بشه، بعضی ها سوال میکنن میگن، آقا بعضی روایت های مسخره رو نمی خوان جمع کنن از تو کتب ببین چی نوشته علامه مجلسی؟ میگم چی نوشته؟ خب این مسخره که میگی چیه؟ میگه نوشته تو جلسه امام حسین نشستی گریه ات نگرفت یاد دردها و غم ها و غصه هات و بابات و که زده اتت و مادرت که فوت کرده، خواستگاری که رفتی گفتن :نه، یاد اینا بیفت. به محضی که اشک در چشمانت جاری شد رسید به اینجای مژه اومد بیاد رو گونه از اونجا بگو السلام علیک یا ابا عبدالله، بذار پای امام حسین علیه السلام، میگه: مسخره نیست؟ میگم: اتفاقا این دلیلش این است که تو نمی فهمی اشک یعنی چی، خداوند فرمود : «انا عند المنکسرت قلوبهم» من نزد دلهایی هستم که اشک چشم را جاری می کند؛ خب دیگه نگفت برای چی یعنی فی نفسه دل شکسته ارزش منده. به هر بهانه ای که شده، اشکت جاری میشه تنور دلت داغ میشه، اشک برای قلب زلالیت میاره.فقط روزی یک بار با اشک مانوس بودن، حتما دنبال این باشین."
این قسمتی از سخنرانی حاج آقا انجوی نژاد با هنوان "آنچه کادر باید بدانند" هست، که ارزش خوندن داشت.

هر حرکتی، بعدی از شور دارد و بعدی از شعور. هر کدام نباشند، حرکت ایجاد نمی شود یا حداقل درست و رشد دهنده نیست.

در قضایایی مثل ماجرای توهین به تصویر امام ره، عکس العمل های بسیاری دیده شد.
خیلی از آنها از سوی مردم بود، که موضوع اصلی حرف من آنها نیستند. حرف من درباره جوانان است و ما نسل سومی ها. می خواهم کمی مقایسه کنم وضع خودم(+ان) را با آنچه باید.

مسأله این است که بیش از آنکه تحلیل ها و عکس العمل های سیاسی مان ناشی از شعورمان از امام و انقلاب اسلامی و اسلام باشد و از درد آن باشد، ناشی از شور است و آنکه باید کاری بکنیم.
مثلا ندیدم کسی از بچه ها را (البته من ندیدم، و این به معنی نبودن، نیست؛ ولی این مثال را می زنم چون می دانم اینطور بچه ها کمند) که از درد این مسأله سوخته باشد و درد دلی و اشکی و ...
در بعد اجتماعی سیاست ما، دیانت ما نیست، و خیلی فاصله دارد از دیانت ما. تحلیلهای سیاسی مان مثلا در مورد فلسطین بیشتر ناشی از علوم استراتژیک است، تا ناشی از جهان بینی انقلاب اسلامی.
عکس العمل ها اغلب ناشی از شناخت امام و اندیشه او و راه او نبود، که ناشی از نوعی احساسات سطحی تر بود.
شاید شبیه بعضی گریه کردنهای دیگر  در روضه ها که خیلی فاصله دارد از آچه باید؛ چون معرفت ما نسبت به ائمه خیلی کم است، کمتر از آنچه می توانیم.

اما شور، محملیست برای ایجاد شعور. فضاییست برای سوق دادن به درک و فهم حقیقت، و نمک است بر سر سفره روزیِ معرفت خوردن.

اللهم عجل لولیک الفرج

التماس دعا
یا علی